Τokakis ή What’s my name. Έτσι λέγεται η ταινία του Θάνου Τοκάκη, μία από τις ταινίες που θα δούμε στα πλαίσια του 4^ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Ραφήνας. Η ταινία αποτελεί μια σουρεαλιστική, σαρκαστική αλλά και αυτοσαρκαστική ματιά του σκηνοθέτη. Σαρκαστική απέναντι σε μια θλιβερή κοινωνία που ξέρουμε πως μας περιβάλλει αν δεν αποτελούμε κιόλας μέρος αυτής, αλλά και αυτοσαρκαστική απέναντι στον εαυτό μας που παλεύει πάσει θυσία να ξεχωρίσει και κυρίως να το επιδείξει

Στην ταινία, που απέσπασε το βραβείο σεναρίου στο 45ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, ο Θάνος Τοκάκης υποδύεται τον εαυτό του, ο οποίος ξεκινά μια stand up comedy περιοδεία στην επαρχία προκειμένου να αποδείξει πως είναι κάτι πολύ περισσότερο από το ρόλο με τον οποίο είχε ταυτιστεί στην προ 15ετίας τηλεοπτική του εμφάνιση.

Ο Θάνος Τοκάκης καταφέρνει τελικά να εντυπωσιάσει με το θάρρος του αυτοσαρκασμού και τη διεισδυτικότητα της ματιάς του σε μια πάσχουσα κοινωνία, να μας κάνει να γελάσουμε έστω και πικρά, αλλά και να μας συγκινήσει με την αφιέρωσή του στο τέλος της ταινίας. Μια αφιέρωση που μας κάνει βάσιμα να υποθέσουμε πως το τραγικό γεγονός που του σημάδεψε τη ζωή , ίσως να ήταν αυτό που τον έκανε να αναθεωρήσει τις ιδέες για το τι αξίζει σ’ αυτή την τόσο εύθραυστη και εφήμερη ζωή

Ο σκηνοθέτης: Ο Θάνος Τοκάκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1980. Είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου. Ως ηθοποιός έχει συνεργαστεί με την Μικρή Πόρτα, το Θέατρο του Νότου (Αμόρε), το Δη. Πε. Θε. Σερρών, το Εθνικό Θέατρο, το Θέατρο Αλίκη, το Θέατρο Χορν, το Θέατρο της Οδού Κυκλάδων, τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών , το Μέγαρο Μουσικής, το Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας, το Δη.Πε.Θε. Κρήτης το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά και το Θέατρο Τέχνης. Στο θέατρο έχει σκηνοθετήσει τη «Hannele» του Γκ. Χάουπτμαν στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, τον «Μαδαφάκα με το καπέλο» του Σ. Α. Γκίργκις στο θέατρο Skrow. Συμμετείχε σε τηλεοπτικές και κινηματογραφικές παραγωγές με σημαντικότερες την «Ευτυχία» του Α. Φραντζή, «Ενήλικοι στο δωμάτιο» του Κ. Γαβρά και «Το Θαύμα της Θάλασσας των Σαργασσών» του Σ. Τζουμέρκα. Είναι σεναριογράφος της μικρού μήκους ταινίας «Καουμπόης». Είναι πτυχιούχος του Τμήματος Ηλεκτρονικής του Τ.Ε.Ι. Αθήνας. Το 2011 τιμήθηκε με το Βραβείο Χορν και το 2020 με το Βραβείο Β’ Ανδρικού ρόλου της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου.

Από συνέντευξή του στο flix.gr διαβάζουμε:

Πώς επιλέξατε το θέμα της ταινίας σας, ποια ήταν η αρχική ιδέα, ποια η ανάγκη να αφηγηθείτε αυτή την ιστορία;

Η αρχική ιδέα της ταινίας ήταν μια τηλεοπτική σειρά υβριδικού τύπου, κάτι ανάμεσα σε ντοκιμαντέρ και μυθοπλασία, στην οποία θα έκανα πραγματικές αποτυχημένες παραστάσεις stand up comedy στην επαρχία. Αυτή η ιδέα -παρότι διασκεδαστική για μένα- δεν μπορούσε να πάει παραπέρα κι έτσι μετουσιώθηκε σε ταινία μυθοπλασίας. Ένα mockumentary που την κάμερα την κρατάει ο ίδιος ο εαυτός του πρωταγωνιστή ο οποίος θέλει πάσει θυσία να φτάσει στην αναγνώριση θεωρώντας πως η επιτυχία είναι μονόδρομος στη ζωή του ανθρώπου. Αυτό είναι ένα προσωπικό μου βασανιστήριο και το οποίο πιστεύω πως βιώνει ο κάθε σύγχρονος άνθρωπος, πιεσμένος από κοινωνικές νόρμες που τον αναγκάζουν να πρέπει να γίνει «ο καλύτερος» απ’ όλους. Γράφοντας την ταινία, ουσιαστικά αντιλαμβανόμουν ταυτόχρονα τι είναι αυτό που με βασανίζει και γι’ αυτό άργησα να καταλήξω στο φινάλε, αφού δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω ακριβώς για να ξεπεράσω τους δικούς μου εφιάλτες.

Σε άλλη συνέντευξη που έδωσε στη lifo.gr διαβάζουμε:

- Βρέθηκες στο «50-50» και έγινες αμέσως γνωστός. Αυτό το ζήτημα επανεξετάζεις και στην ταινία σου, ας πούμε τον εαυτό που κουβαλάς από το παρελθόν.

Για μένα το «50-50» ήταν ένα turning point. Ήμουνα με το ένα πόδι έξω και με το άλλο μέσα. Ήθελα την αναγνωρισιμότητα, από την άλλη ένιωθα ενοχές γιατί ήθελα να είμαι και κουλτουριάρης και δεν ήξερα πού ανήκω, υπήρχε διχασμός.

— Ένιωθες ότι ή η μια ή η άλλη πλευρά δεν σε αποδέχεται;

Πάντα. Υπήρχε η μη αποδοχή μέσα μου. Είναι ένα μεγάλο κομμάτι της ψυχολογίας μου η αποδοχή, είναι κάτι βαθιά ψυχολογικό, γι' αυτό και ένα κομμάτι της ταινίας έχει να κάνει με την αποδοχή. Ήθελα να με αγαπάνε όλοι, να είμαι αποδεκτός από όλους και έψαχνα τρόπους να γίνω αποδεκτός στους άλλους.

— Τι συμβαίνει σε αυτήν τη διαδρομή;

Χάνεις την ουσία των πραγμάτων.

— Πόσο πολύ αγάπησες τον εαυτό σου ως χαρακτήρα της ταινίας;

Μου αρέσει αυτό το θέμα του αυτοσαρκασμού και της αυτοξεφτίλας, με γοήτευε αυτό το είδος πάντα στο βρετανικό χιούμορ, αυτό είναι το αποκούμπι μου. Ο Ρίκι Ζερβέ, ο Πίτερ Σέλερς, ο Άλεκ Γκίνες και το «Fleabag», αυτά ήταν το σχολείο μου, όταν είδα το «Office» άνοιξε ένας καινούργιος κόσμος, ανακουφίστηκα. Ήθελα να ταυτιστεί ο θεατής με αυτόν τον άνθρωπο που πάει να πείσει ότι αξίζει κάτι παραπάνω από αυτό που αξίζει.

— Αυτή η «απόδειξη» καθορίζει το επάγγελμά σου;

Εγώ το βλέπω σε όλα τα επαγγέλματα, στο δικό μας επάγγελμα υπάρχει η άμεση ανταπόκριση. Καθορίζει και τη ζωή μας, προσπαθούμε να ζήσουμε για λάθος λόγους, σαν να υπάρχει ένα πέπλο που καλύπτει αυτά που θέλουμε να ζήσουμε και προσπαθούμε να δούμε τι είναι αυτό που θα μας κάνει ξεχωριστούς.

Το «ξεχωριστός» είναι μια λέξη πολύ σημαντική στην ταινία, το να είμαστε ξεχωριστοί είναι κάτι που ξεκινάει από την οικογένεια και το σχολείο. Και συνεχίζεται εσαεί. Γι' αυτό έχει ανάγκη ο άνθρωπος να βγάλει μια φωτογραφία σε μια παραλία, δεν αισθάνεται την ανάγκη να το ζήσει πραγματικά, όσο να το δείξει. Δεν έχει ανάγκη να γνωριστεί, να εμβαθύνει, να κάνει σεξ με τον άλλο τελικά, αλλά να έχει χιλιάδες «φίλους» στα σόσιαλ.

Σκηνοθεσία, Σενάριο : Θάνος Τοκάκης

Φωτογραφία: Σίμος Σαρκετζής

Μοντάζ – Editing: Γιώργος Γεωργόπουλος

Πρωτότυπη Μουσική : Νίκος Παπαϊωάννου

Ήχος: Φώντας Κοντόπουλος

Σχεδιασμός Ήχου : Δημήτρης Μυγιάκης

Σκηνικά Πηνελόπη Βαλτή

Κινούμενα Σχέδια : Νίκος Κέλλης

Ερμηνευτές : Θάνος Τοκάκης, Κωνσταντίνος Βασιλάκης , Παναγιώτης Μουντάκης , Μιχάλης Μωράγιαννης , Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος, Αθανάσιος Θρουβάλας

Παραγωγή – Production: Μαρίνα Δανέζη, Τάσος Κορωνάκης