Χωρίς να είμαστε ειδικοί στα θεολογικά ζητήματα, δεν μπορούμε να μην αναγνωρίσουμε ότι ο Αμβρόσιος πατά σε ένα στέρεο θεολογικό έδαφος, αυτό που θεωρεί τη χριστιανική διδασκαλία ως συνέχεια του Θεού της Παλαιάς Διαθήκης, ενός Θεού τιμωρού και εκδικητικού. Αυτού που έπνιξε τους ανθρώπους στον κατακλυσμό του Νώε, αυτού που έκαψε τα Σόδομα και τα Γόμορρα, αυτού που έστειλε στους Αιγυπτίους τις επτά πληγές ως εκδίκηση για την υποδούλωση των Εβραίων από τους Αιγυπτίους.

Ενός Θεού που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το Θεό του Ελέους και της Συγχώρησης που διδάσκει ο Ιησούς Χριστός. Ενός Θεού που τιμωρεί εν ζωή, σε αντίθεση με το Θεό της Καινής Διαθήκης που εν πάσει περιπτώσει λύνει τους λογαριασμούς του με τους ανθρώπους μετά το θάνατό τους, αφού προηγουμένως τους δώσει την ευκαιρία έστω και την τελευταία στιγμή να μετανοήσουν.

Αυτές οι θεολογικές αντιφάσεις είναι εσωτερική υπόθεση της Εκκλησίας να τις λύσει αν θέλει να απευθύνεται σε λογικούς και ελεύθερους ανθρώπους, οι οποίοι με την πάροδο του χρόνου ξεπερνούν σε αριθμό τους τυφλούς οπαδούς του θρησκευτικού σκοταδισμού.

Αυτοί οι άνθρωποι βλέπουν ότι το κράτος που υποτίθεται ότι τους υπηρετεί πληρώνει περισσότερους παπάδες από ό,τι πυροσβέστες. Αυτοί οι άνθρωποι βλέπουν ότι μπορεί να λείπουν γιατροί από τα νοσοκομεία ή δάσκαλοι από τα σχολεία, αλλά δε λείπουν οι παπάδες.

Αυτοί οι άνθρωποι επίσης καταλαβαίνουν πως αν είναι σε θέση να κατατάξουν κάπου τον Αμβρόσιο, είναι όχι ανάμεσα στους ανθρώπους του Θεού αλλά στους υπηρέτες του Διαβόλου