Η δημοκρατία γιόρτασε και πάλι

Διαβάζουμε στο kirkinews (ενημερωτική ιστοσελίδα της Ραφήνας) στις 3/6/2019 πως:

«Πριν καλά – καλά κατακαθίσει η σκόνη των πανηγυρισμών για την κατάληψη του δημαρχιακού θώκου του δήμου Ραφήνας-Πικερμίου απ’ τον κο Μπουρνούς, τιτιβίσματα αναφέρουν ότι «θυσιάζονται» δύο νέοι δημοτικοί σύμβουλοι, ο τελευταίος εκλεγμένος κι ο πρώτος επιλαχών, για να μπορέσει να πάρει την έδρα ο δεύτερος επιλαχών που ανήκει στους ΑΝΕΛ, ώστε να εκπληρωθεί προεκλογική συμφωνία»

Έχοντας ζήσει μία προεκλογική περίοδο που έσφυζε από εξόφθαλμα ψέματα, τυπικές προεκλογικές υποσχέσεις, ανταλλαγές, πουλήματα, συμφωνίες και ότι άλλο υποθέτει ένας κλασικός διεστραμμένος και αδίστακτος  νους, δεν είναι να απορεί κανείς για την υποδοχή της ολοκλήρωσης της εκλογικής διαδικασίας, εντός των αποδεκτών πλαισίων, από την ανεξάρτητη πρωτοβουλία πολιτών Δασαμάρι SOS, με τους επικολυρικούς Ιάπωνες Pyramidos να υμνούν τον «Έλληνα λαό» και τις για άλλη μια φορά, σοφές επιλογές του

Στην πρόσφατη γιορτή του Μεγάλου Ρέματος στη Ραφήνα, μία γιορτή που οργάνωσε η Κίνηση για την Προστασία του και την Ανάδειξη του, περιλαμβανόταν και μία έκθεση φωτογραφίας με θέμα το ίδιο το ρέμα ή διάφορες όψεις του. Εικόνες της ζωής που σαλεύει μέσα του ή της ζωής που το ίδιο το ρέμα γεννά, αναγεννά και συντηρεί.

Φωτογράφοι από την περιοχή της Ραφήνας, του Πικερμιού ή της υπόλοιπης εγγύς περιοχής, πρόσφεραν φωτογραφίες. Πρόσφεραν τις εικόνες που ρούφηξαν τα μάτια τους και αιχμαλώτισαν οι φακοί τους. Μάτια νέων  ή μεγαλύτερων, ματιές ανήσυχες, διερευνητικές, νεανικές σε κάθε περίπτωση. Φωτογραφίες μοναδικές, προϊόντα πηγαίου  ταλέντου και μεστής αισθητικής.

Το Μέγα Ρέμα μέσα από τα μάτια των μεγάθυμων και ταλαντούχων δεν θυμίζει σε τίποτα τον οχετό που σχεδιάζουν και θέλουν να επιβάλουν στην κοινωνία οι θηρευτές του κέρδους, τα μωροφιλόδοξα ανθρωπάρια με τις μικροσκοπικές συνειδήσεις.

Η Τσαντίπ Καούρ, μαθήτρια δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης σε σχολείο της Ραφήνας πρόσφερε στην έκθεση μία φωτογραφία της, που απεικόνιζε έναν βάτραχο στο ρέμα.

Έναν βάτραχο που παρά το φυσικό του καμουφλάζ, η παρουσία του δεν ξέφυγε από την παρατηρητική Τσαντίπ. Την Τσαντίπ, η οποία και τον αιχμαλώτισε στο φωτογραφικό καρέ και μαζί και στον χρόνο. Η αισθητική της φωτογραφίας της ξεπερνά την αισθητική των φωτογράφων φύσης, οι οποίοι επιδιώκουν και πετυχαίνουν την τεχνική ευκρίνεια και την πιστή απόδοση. Η Τσαντίπ φωτογραφίζει τη ζωή ευκρινώς, με τον δικό της τρόπο. Με τρόπο που καθιστά σαφές πως ο βάτραχος της πάλλεται, αναπνέει και είναι έτοιμος να πηδήξει. Ο τρόπος της Τσαντίπ δείχνει πως φωτογραφίζει ζωή μέσα στο κέλυφος της, ζωή στην σπαργή της.

Όλοι οι φωτογράφοι που εξέθεσαν στη γιορτή του ρέματος είχαν τον τρόπο τους και την αισθητική τους. Η Τσαντίπ απλά έδωσε το σφρίγος της νεανικής της ματιάς στην φωτογραφία της, στο θέμα της. Έδωσε το νεανικό σφρίγος που έχει κι  αυτό ως ενδιαίτημα το Μέγα Ρέμα και αυτό φάνηκε όταν μας μίλησε γι’ αυτό.

Σε ευχαριστούμε Τσαντίπ. Όπως σε ευχαριστεί η Κίνηση για την Προστασία και Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος και σου υπόσχεται να παλέψει για να μη χαθεί το ρέμα, η ζωή του και το σφρίγος του που επιβιώνει στη ματιά σου, έτσι σου υποσχόμαστε και εμείς, οι συντάκτες της Attica Voice πως παλεύουμε και θα παλέψουμε με περισσότερο πάθος και ορμή, για τον ίδιο ακριβώς σκοπό.

Μία ματιά σου και η εικόνα του κόσμου να ζει μέσα τους, θα είναι η ανταμοιβή μας.

Σε ευχαριστούμε Τσαντίπ

Η Κίνηση για την Προστασία και Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας

Η Συντακτική ομάδα της Attica Voice

 Δεν πάνε πολλές μέρες που γράφαμε για το ΜΑΚΕΛΕΙΟ και την εμετική γραφή του που στην ουσία αποτελεί τροφή για ένα κοινό που πεινάει για το χυδαίο,  που  διψάει για το φτηνό.  Αν όμως το ΜΑΚΕΛΕΙΟ και κάθε φυλλάδα εκπέμπουν σταθερά λύματα με πανελλαδική εμβέλεια, την ίδια ώρα η βρωμιά γεμίζει τη γειτονιά μας και τη ζωή μας, συχνά χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Όταν εμφανίζεται ένα ΜΑΚΕΛΕΙΟ, έχει ήδη προηγηθεί ένα μικρότερης εμβέλειας μέσο, που εκπέμπει, με την ίδια αναίδεια την ίδια βρωμιά στη δική του κλίμακα. Την εκπέμπει ως μέλος μίας κοινωνίας που ανέχεται ή αντέχει τον ρυπαρό λόγο, την ψεύτικη είδηση, την ίντριγκα που έλκει περίεργους και αδιάκριτους αναγνώστες προκειμένου για έντυπο μέσο, ακροατές ή τηλεθεατές προκειμένου για ηλεκτρονικό ή «επισκέπτες» προκειμένου για το πιο σύγχρονο τύπο μέσων, τους ενημερωτικούς (εντός η εκτός εισαγωγικών) ιστοτόπους.

Aς κοιτάξουμε τα πιο κοντινά σε εμάς, τα πιο κοτινά στην καθημερινότητα μας Μέσα και ας παρατηρήσουμε τα χαρακτηριστικά τους

Η γλώσσα

 Η γλώσσα που χρησιμοποιείται για την επικοινωνία είναι κατά κανόνα μια γλώσσα φτηνή, απλοϊκή που συχνά περιέχει υπονοούμενο αυτοθαυμασμό  για την απλότητα της (βαφτίζοντας απλότητα την απλοϊκότητα). Ο καιρός των μεγάλων δημοσιογράφων που παράλληλα ήταν και δάσκαλοι της γλώσσας, παρήλθαν ανεπιστρεπτί

Η είδηση ως υλικό

 Η επικοινωνία δεν περιλαμβάνει δημοσίευση πρωτογενούς δημοσιογραφικού υλικού, ή αν περιέχει πρωτογενείς ειδήσεις – καρπούς δημοσιογραφικής ανταπόκρισης (ρεπορτάζ), αυτό είναι συνήθως ειδήσεις της γειτονιάς ή της συνοικίας. Συχνά μάλιστα είναι  απλά κουτσομπολιά. Για καρπούς δημοσιογραφικής έρευνας, ούτε λόγος. Η έρευνα απαιτεί πόρους και οι πόροι είναι δυσεύρετοι ακόμα και για τα μεγάλα Μέσα. Τα μικρά Μέσα αντλούν έσοδα από τους αναγνώστες, τους ακροατές, τους τηλεθεατές, του επισκέπτες, το πλήθος των οποίων δεν εξαρτάται από την ποιότητα των Μέσων αλλά από τις τεχνικές αύξησης του κοινού τους και μόνο. Ειδικά όταν αναδημοσιεύουν και δεν δημοσιεύουν, δεν υπάρχει κανείς λόγος να τα παρακολουθήσει κάποιος, εκτός αν εξαπατηθεί πως πρόκειται για δημοσιογραφικό υλικό

Η διαμεσολαβημένη είδηση

Παντού στον κόσμο οι εργολάβοι της ενημέρωσης διαφέρουν από τους δημοσιογράφους ως προς τη διαμεσολάβηση της είδησης. Αν διαβάσουμε μία είδηση από ένα πρακτορείο ειδήσεων, στεγνά και πέρα από τοποθετήσεις λαμβάνουμε είδηση αλλά δεν «απολαμβάνουμε» ενημέρωση.

Μα το ζητούμενο αυτό είναι, θα πει κανείς και θα συμφωνήσουμε πως αυτό είναι αλήθεια. Η είδηση γυμνή από οποιαδήποτε διαμεσολάβηση είναι το ζητούμενο από τον πολίτη αλλά όχι από το Μέσο. Η στεγνή είδηση δεν έχει κέρδος, δεν προσπορίζει κέρδος στο Μέσο και Μέσο χωρίς έσοδα είναι καταδικασμένο να κλείσει. Έτσι γίνεται μια επιλογή ειδήσεων που προσαρμόζονται και στην παρουσίαση τους με τέτοιο τρόπο που να γαργαλήσουν την περιέργεια ή την αδιακρισία του κοινού και να το μετατρέψουν σε πελάτη του Μέσου. Κάποτε το «γαργάλημα» αυτό γινόταν με teasers αν μιλάμε για ηλεκτρονικά η προδημοσιεύσεις αν μιλάμε για έντυπα Μέσα. Σήμερα ο ηγέτης στο γαργάλημα (και κατόπιν στο χάιδεμα) του κοινού είναι το Internet. Σχεδόν όλα τα διαδικτυακά Μέσα χρησιμοποιούν τεχνικές clickbait ή συναφείς, για να εμφανίζουν αυξημένα κλικ, άρα και περισσότερη διαφήμιση.

Το αποτέλεσμα είναι η είδηση να φτάνει στον τελικό δέκτη διαμεσολαβημένη και με τέτοιο τρόπο παραμορφωμένη, που να εξυπηρετεί ένα σωρό άλλους λόγους που δεν έχουν καμία σχέση με την ενημέρωση του κοινού. Όμως η παραπάνω δεν είναι παρά η πιο αθώα περίπτωση χειρισμού των ειδήσεων.

Η δις διαμεσολαβημένη είδηση

Μία άλλη περίπτωση που μοιάζει κι αυτή κάπως αθώα, είναι η αναμετάδοση ειδήσεων από άλλο Μέσο (συχνά χωρίς αναφορά στην πηγή) όπου το Μέσο- αναμεταδότης εξυπηρετεί εν αγνοία του ή εκουσίως, τους στόχους του αρχικού Μέσου, εκτός από το ενδεχόμενο οικονομικό όφελος, το οποίο το υφαρπάζει ο αναμεταδότης, ο οποίος βρίσκει την είδηση δωρεάν. Πάντως με την αναδημοσίευση συντελεί στην εξάπλωση της  εκδοχής του πρώτου διαμεσολαβητή,

Όπως και να είναι, η διαμεσολαβημένη είδηση δοκιμάζεται ακόμα περισσότερο όσον αφορά στην διατήρηση του αρχικού περιεχομένου της και την περιεκτικότητα της σε αλήθεια.

Η κατασκευασμένη  είδηση

Εδώ έχουμε να κάνουμε με την επιτομή της δημοσιογραφικής εργαλειοποίησης. Γενικά μιλώντας, όποιος αρνηθεί πως τα Μέσα δεν ελέγχονται και δεν εργαλειοποιούνται, συχνά πρόθυμα όταν το αντάλλαγμα εξασφαλίζει τη βιωσιμότητα τους, μάλλον θα ζει σε άλλο πλανήτη. Δεν είναι δύσκολο να εντοπίσει κανείς τα Μέσα που θέτουν εαυτόν στη διάθεση της Εξουσίας. Η εικόνα της Χατζηαβατικής αντιμετώπισης της Εξουσίας σε αντίθεση με την διαχείριση της εκάστοτε αντιπολίτευσης, βγάζει μάτι. Εκεί παράγονται και οι «κατασκευασμένες» ή «προσαρμοσμένες»  ειδήσεις. Προσαρμοσμένες σε έναν βολικό χρόνο, σε μία βολική (έστω και ψευδή) πραγματικότητα, σε μία θεμιτή (έστω και ανύπαρκτη) προϊστορία, κλπ. Είναι το πεδίο που γεννιέται το βολικό φαντασιακό για την επιβίωση των πιο ανερμάτιστων εξουσιών, που όμως παρουσιάζονται ως «οι πιο αποτελεσματικές για το καλό του τόπου», ως οι «καταλληλότερες»

Μπορεί να μοιάζει παράδοξο αλλά είναι καλό να υπάρχουν αυτοί οι παραμορφωτικοί της πραγματικότητας καθρέφτες. Είναι καλό γιατί εκπαιδεύουν το νοήμον κοινό στην αναγνώριση της προπαγάνδας. Επίσης, το ίδιο νοήμον κοινό εξασκούμενο στο παιχνίδι της κρυμμένης αλήθειας διψάει για αδιαμεσολάβητη αλήθεια και τελικά στρέφει την κεφαλή στους πιο αξιόπστους, Μένουν τελικά οι προπαγανδιστές με τη ρετσινιά (αλλά και το χρήμα που μαζεύουν ως αποζημίωση) που όταν αποφασίσουν πως πρέπει να την ξεπλύνουν ανακαλύπτουν πως αυτές οι ρετσινιές δεν φεύγουν με το νέφτι.

Μη μιλάτε - Μην αγγίζετε

Εδώ αξίζει να υπογραμμίσουμε πως το να στηλιτεύσει κανείς τα χειραγωγούμενα και προπαγανδιστικά Μέσα είναι ανώφελο και μάλιστα αρκετά επικίνδυνο για την ψυχική υγεία και την πνευματική ηρεμία του. Αυτά τα Μέσα όταν αντιληφθούν πως δέχονται κριτική  για τη στάση τους, αντιδρούν με πολύ άσχημο τρόπο που δεν μπορεί να διαχειριστεί ένας σοβαρός άνθρωπος.

Αξίζει να θυμηθούμε την επίθεση της Κουρικού ήθους «Αυριανής» στον Μάνο Χατζιδάκι πριν από 30 χρόνια, όταν ο μεγάλος συνθέτης και διανοούμενος, γράφοντας στο  περιοδικό «Τέταρτο», ζητούσε από τον Α. Παπανδρέου να κόψει τον λώρο που τον συνέδεε με την εφημερίδα. Η  Αυριανή τον διαπόμπευσε ως φοροφυγά και συνεργάτη της Χούντας.

Το  1987, σε διάλειμμα συναυλίας στο Καλλιμάρμαρο, ο Χατζιδάκις πήρε το μικρόφωνο και κατήγγειλε δημόσια την «ανενδοίαστη ύπαρξη και κυκλοφορία της πιο βρωμερής, φασιστικής φυλλάδας που γνώρισε ο τόπος, της “Αυριανής”. Της φυλλάδας που μολύνει τον ελλαδικό χώρο με αναίδεια, χυδαιότητα, τραμπουκισμό και κολακεία συμπολιτών μας χαμηλής νοημοσύνης».

Ο αλήστου μνήμης Κ. Διακογιάννης της Αυριανής, την άλλη μέρα ενημέρωνε ότι «χθες εμφανίσθηκε ένας χαμερπής ομοφυλόφιλος, να σε αποκαλέσει, φίλε αναγνώστη, φασίστα! Μπροστά σε χιλιάδες ανθρώπους και με μια εμπάθεια που διακρίνει τους παθητικούς ανώμαλους, εδήλωσε ότι η εφημερίδα που διαβάζεις είναι φασιστική και συνεπώς εσύ, ο αναγνώστης, φασίστας!».

«Ποιος έδωσε το δικαίωμα στον απαίσιο εκμαυλιστή νέων, που ακούει στα ονόματα Μάνια, Μανωλία, Μινού Χατζηδού, ποιος επέτρεψε σ’ αυτό το απόβρασμα να παίρνει το μικρόφωνο στα χέρια του...». Το άρθρο τελείωνε με την έκκληση «να προστατεύσουμε τα παιδιά μας από το ηθικό ΑIDS αυτού του βρωμερού υποκειμένου».

«Φτύστε τον πούστη», κραύγαζε η Αυριανή, εναντίον του Μάνου Χατζιδάκι το φθινόπωρο του 1987. Μία κραυγή, χυδαίο επιστέγασμα ενός εξωνημένου λόγου, μίας ξεπουλημένης φυλλάδας που η κιτρινίλα της έμεινε κληρονομιά για τις επόμενες γενιές εμπόρων της καταχρηστικά αποκαλούμενης δημοσιογραφίας. Της δημοσιογραφίας «επάγγελμα» της δημοσιογραφίας που προσπορίζεται κέρδη, που αντλεί βιοπορισμό με αντάλλαγμα την ίδια της την ψυχή, την ίδια της την αξιοπρέπεια.

Καιροί που πέρασαν μα δεν ξεχάστηκαν. Καιροί που άφησαν ανεξίτηλο σημάδι βαθύ και αιμάσσον. Αιμορροούσα πληγή που πνίγει με το αίμα της μέχρι σήμερα και τις δικές μας μέρες.

Το παράδειγμα χρησιμοποιήθηκε για να επιστήσει την προσοχή και να γίνει κατανοητή η αναμενόμενη αντίδραση προπαγανδιστικών μέσων αν τύχει και δεχτούν κριτική. Γι΄ αυτό  χρειάζεται σύνεση και αντοχή απέναντι στο φαινόμενο που κατακλύζει την χώρα και το σύνολο του πλανήτη. Το μόνο όπλο απέναντι στα παιχνίδια που παίζει η εξουσία για να εξασφαλίζει μόνιμα την πελατεία της είναι η ανάπτυξη του διαλόγου μέσα στην ίδια την κοινωνία των πολιτών. Η μετάδοση της αδιαμεσολάβητης είδησης, η ενίσχυση των δεσμών μεταξύ των μελών της κοινωνίας και η εδραίωση δεσμών εμπιστοσύνης μεταξύ τους.

Ας δουλέψουμε σε αυτή την κατεύθυνση και ας αφήσουμε τους «Επικοινωνιολόγους» και τα «Μέσα» να νομίζουν πως μες έδεσαν.

«Είναι ακόμα νωρίς» . Αυτή η αναστολή, αυτή η σκέψη ακολουθεί συνειρμικά κάθε απόπειρα που κάνει το ανθρώπινο μυαλό να επεξεργαστεί  την πρόσφατη αποκάλυψη του κτήνους που γρυλλίζει μες το ανθρώπινο σώμα.

Αυτό που ετεροχρονίζει την απόπειρα ερμηνείας, αυτό που την καθυστερεί δεν είναι η πρόφαση της μικρής χρονικής απόστασης από τα γεγονότα. Δεν είναι η ανησυχία του λάθους από μία εν θερμώ ερμηνεία. Ούτε καν ο σεβασμός που διατείνονται οι κατά κανόνα ασεβέστεροι, προς το ζέον ακόμα αίμα. Αυτό που μας κάνει διαρκώς να αναβάλλουμε την απόπειρα ερμηνείας, την απόπειρα κατάδειξης και κολασμού των αιτίων και των λόγων της αποκάλυψης του ανθρωποφάγου τέρατος, είναι ο τρόμος μπροστά στο ενδεχόμενο να τα ανακαλύψουμε και στη δική μας καθημερινότητα. Ο τρόμος του να τα εντοπίσουμε στον περίγυρό μας ή ακόμα χειρότερα, σε εμάς τους ίδιους.

O Brenton Tarrant στο «μανιφέστο» που ανάρτησε στο twitter, γράφει για τον εαυτό του και μας δίνει μία εικόνα που δεν μας είναι και άγνωστη ως εικόνα του «μέσου ανθρώπου»

Ποιος είσαι;

-Είμαι ακόμα ένας κοινός, λευκός 28χρονος άνδρας. Γεννημένος στην Αυστραλία σε μία εργατική, χαμηλού εισοδήματος, οικογένεια. Οι γονείς μου έχουν Σκωτσέζικη, Ιρλανδική και Αγγλική καταγωγή.

Είχα μία κανονική παιδική ηλικία, δίχως μεγάλα θέματα.

Δεν ήμουν ιδιαίτερα καλός μαθητής και ίσα ίσα περνούσα τις τάξεις

Το Μεγάλο Ρέμα απειλείται και δεν πρόκειται για καινολογία ούτε για κοινοτυπία. Πολύ περισσότερο, δεν πρόκειται για κινδυνολογία.

Ένα ρέμα ιδιαιτέρου περιβαλλοντικού ενδιαφέροντος που:

-προσφέρει καταφύγιο στην μεταναστευτικό ορνιθοπανίδα που διέρχεται από την αφιλόξενη χώρα μας,

-προσφέρει ανανέωση του αέρα στη Ραφήνα, που το καλοκαίρι πνίγεται από το ναυτιλιακό πετρέλαιο ή το ντήζελ των πιο ευσυνειδήτων,  

-προσφέρει καταφύγιο ωοτοκίας σε θαλάσσια είδη στην εκβολή του,

-προσφέρει φυσικούς σχηματισμούς, όπως ο καταρράκτης του Βαλανάρη, οι πηγές κατά μήκος των συμβαλλόντων κλάδων του, αλλά και μοναδικές οικολογικές ενότητες όπως οι συστάδες μαγκρόβιας βλάστησης (κυρίως του κλάδου Πετρέζας),  καλαμιώνες και μικτές μορφές παραθαλασσίου δάσους ή θαμνοτόπου και παραρεμάτιας βλάστησης

αλλά και αντέχει ακόμη τις αφόρητες πιέσεις από:

-τις παράνομες απορρίψεις αποβλήτων μέσα στα νερά του

-την παράνομη -  αυθαίρετη δόμηση στην ζώνη εξάπλωσης του

-την επιβουλή από τοπάρχες, περιφερειακούς, υπουργούς, στο όνομα της προσωπικής τους συνειδησιακής ελαστικότητας και για την προβολή της μηδενικής τους υπόστασης

-την υπονόμευση της ύπαρξης του από τους ίδιους τους ευεργετημένους, με σχέδια «ανάπτυξης» που στην ουσία ισοδυναμούν με αυτοκτονία, τον καιρό της κλιμάκωσης του φαινομένου της κλιματικής αλλαγής.

Το ρέμα αυτό θέλουν να το χτίσουν. Με στημένες μελέτες και βρόμικες προθέσεις (δεν κάνουν κουβέντα πχ για την κάπνα που θα πνίξει τη Ραφήνα αν εγκιβωτιστεί ο μοναδικός της φυσικός απαγωγός της αέριας ρύπανσης). Αυτές είναι οι μεγάλες απειλές που δεν πρέπει να κουραστούμε να τις αναφέρουμε, σε κάθε ευκαιρία.

Είναι όμως και κάποιες μικρές απειλές, που τις συνηθίσαμε και γι΄αυτό τις θεωρούμε ανύπαρκτες. Έστω αθέατες (;). Τόσο καθημερινές που μοιάζουν αθώες. Τρώνε όμως τη ζωή. Καταπίνουν το ρέμα,

Υποβαθμίζουν τον τόπο και εμείς τα κοιτάμε καθημερινά.

Τα κοιτάμε χωρίς να τα βλέπουμε.

Η Κίνηση για την Προστασία και Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος είχε αναρτήσει φωτογραφίες της συμβολής των κλάδων που σχηματίζουν το Μεγάλο Ρέμα. Του κλάδου Πετρέζας, του Βαλανάρη κλπ. Πολύ όμορφος τόπος πράγματι.

Λίγο πιο κάτω όμως βρίσκει κανείς μερικά από τα «μικρά». Τα μικρά καρκινώματα που ο άνθρωπος εμφύτευσε στο σώμα του Μεγάλου Ρέματος, σε ακόμα μία αυτοκτονική του κίνηση.

Παραθέτουμε μερικές φωτογραφίες από την περιοχή, για να θαυμάσουμε την αυτοκτονική διάθεση του ανθρώπου που μπροστά στο δικό του μικρό, δεν βλέπει το μεγάλο κοινό.

Η μετατροπή του ρέματος σε οχετό 

 Ο σωρός κοσκινισμένης φυτικής γης εντός της ζώνης ανάπτυξης του ρέματος

Ο σωρός των αγνώστου ταυτότητας προϊόντων εκσκαφής εντός της ζώνης ανάπτυξης του ρέματος. Και ένα οξειδωμένο βαρέλι, η λεπτομέρεια

Η πρόσβαση των απορριμματοφόρων προς τον χώρο στάθμευσης τους. Κια υτός πάνω στο ρέμα. Δημοτικά "μικρά" περιβαλλοντικά εγκλήματα

Δύο σωροί από εκσκαφές (ένας φυτικής γης και ένας άγνωστης ταυτότητας) μέσα στη φυσική ζώνη του ρέματος

Ας αναλογιστούμε τι κακό εχει γίνει όλα αυτά τα χρόνια και ας αποφασίσουμε τι θέλουμε. Αυτά για αρχή, γιατί αν αποφασίσουμε πως είμαστε με το μέρος της Ζωής και της Φύσης,  θα πρέπει να το καταστήσουμε σαφές προς όλους με τον αγώνα μας. Απέναντι σε κάθε απειλή που δέχεται το Μεγάλο Ρέμα.

Μικρή ή Μεγάλη

Ξημερώματα της 17ης Δεκεμβρίου 2018. Ένα μπουμ στο Φάληρο έδωσε το σήμα εκκίνησης της σειράς εντατικών μαθημάτων με τίτλο «Η επίθεση κατά των ΜΜΕ αποτελεί επίθεση κατά της Δημοκρατίας». Απορημένοι έως αποσβολωμένοι στέκουν οι καταναλωτές ειδήσεων στα ράφια των καταστημάτων της είδησης. Των μεγάλων και των μικρών. Των σοβαρών και των ελαφρών.

Στο μάθημα «Η Δημοκρατία και οι εχθροί της» διδάσκουν και εντεταλμένοι καθηγητές, πολιτικοί στο κυρίως επάγγελμα τους, πρόθυμοι και με «διείσδυση» opinion makers κατά το εδώ και χρόνια γνωστόν. Όλοι συμφωνούν. Η τρομοκρατική επίθεση κατά του ΣΚΑΪ αποτελεί επίθεση  κατά της Δημοκρατίας. αποτελεί επίθεση κατά της ενημέρωσης πρωτίστως και γι’ αυτό αποτελεί και επίθεση κατά της Δημοκρατίας.

Παρά την εντατική επιβολή της παραπάνω θέσης, ως πολιτικά ορθή τοποθέτηση και τη συγκατάβαση μερίδας του κόσμου που το αντιμετωπίζει ως σημαντικό γεγονός (το οποίο καλύπτει την τρέχουσα ζοφερή ειδησεογραφία) ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού προτιμά να σιωπήσει. Ναι. Σε συναντήσεις, συζητήσεις, παρέες και εκδηλώσεις των δύο αυτών ημερών, πέρα από τους «επαΐοντες» της επικαιρότητας και τους πολυλογάδες των παρεών, κανένας δεν θέλει να συζητήσει το θέμα. Μπορεί λόγω υπερβολικής έκθεσης  στο θέμα από τα φροντιστήρια των ΜΜΕ, μπορεί από αδιαφορία μπροστά στο τόσο συνηθισμένο πια γεγονός. Χίλια «μπορεί» χωρούν στην περίπτωση. Όμως…

Ζούμε τα τελευταία χρόνια μία ζοφερή κατάσταση. Ζούμε δυστυχισμένοι και καταπιεσμένοι από τις συνθήκες που επέβαλλαν στη χώρα οι μεγάλες οικονομικές δυνάμεις της χώρας, της Ευρώπης και του πλανήτη. Ζήσαμε και ζούμε τον εφιάλτη του οικονομικού αδιεξόδου, την ίδια ώρα που οι κυβερνήτες επέβαλλαν την αναγκαιότητα του εξανδραποδισμού μας μέσω των ΜΜΕ. Είδαμε να παραβιάζεται το δημοκρατικό δικαίωμα του πολίτη στην ενημέρωση. Είδαμε να παραλύουν συνειδήσεις και να σβήνουν πολιτικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας από αυτά τα ΜΜΕ που σήμερα περνούν τη γραμμή τους πως «αποτελούν έκφραση και ταυτόχρονα θεμέλιο δημοκρατίας». Ακόμα και σαν όψη ενός πολυφωνικού ειδησεογραφικού τοπίου δεν μπορούμε να δούμε αυτά τα ΜΜΕ που έχουμε σήμερα στον τόπο. Η κατασκευή της είδησης δεν αποτελεί ειδησεογραφική όψη, ούτε καν άποψη. Αποτελεί παραμόρφωση της αλήθειας. Από πότε η παραμορφωμένη αλήθεια αποτελεί άποψη, γνώμη, θέση ή όψη της ενημερωτικής πολυφωνίας;

Η ποιότητα των προγραμμάτων της ελληνικής τηλεόρασης θα μπορούσε να αποτελέσει πιο προφανή λόγο για μία βομβιστική επίθεση εναντίον τους αλλά ένα τηλεοπτικό τοπίο σαν το σημερινό στην Ελλάδα, προϋποθέτει θεατές που αδιαφορούν για την ποιότητα του προγράμματος, άρα και δεν έχουν λόγο να δράσουν τόσο ριζοσπαστικά διεκδικώντας τη βελτίωση του.

Προκειμένου να ενταχθεί η παραπάνω εκπεφρασμένη απορία, για τη σιωπή που επιλέγουν οι σοβαρότεροι άνθρωποι να τηρήσουν απέναντι στο θεατρικό «Χτύπημα κατά της Δημοκρατίας» σε ένα πλαίσιο πολιτικής ορθότητας, καλό είναι να επισημανθεί πως η περίπτωση είναι επιβεβαίωση της πεποίθησης πως «η βία γεννά βία». Η βόμβα στον ΣΚΑΪ δεν είναι πρωτογενής βία. Είναι βία γεννημένη από την βία που ασκούν τα ίδια τα ΜΜΕ και πρώτος και καλύτερος ο ΣΚΑΪ. Δεν νομιμοποιείται να μιλάει για τη βία του αντιπάλου του, όταν πρώτος ο ίδιος έχει ασκήσει βία με τη προπαγάνδιση των θέσεων του ΔΝΤ στην Ελλάδα, την υποστήριξη της μείωσης μισθών και συντάξεων, τον εκθειασμό της πτώσης του βιοτικού επιπέδου του πληθυσμού και της ταυτόχρονης αύξησης της κερδοφορίας των μεγαλοκεφαλαιούχων (που αποτελούν και μετόχους του κάποιοι εξ αυτών). Ο ΣΚΑΪ, κατ’ επιλογή του  υπήρξε και είναι ακόμη σύμβολο του ακραίου νεοφιλελευθερισμού, πουλώντας  χαλκευμένες ειδήσεις και προβάλλοντας τα γεγονότα μέσα από τον δικό του παραμορφωτικό φακό. Αυτό δεν τον καθιστά Μέσο Ενημέρωσης και επιπλέον τον μετακινεί από τη θέση της 4ης εξουσίας στη θέση των μαύρων προπαγανδιστικών παρακρατικών κέντρων.

Δεν πρόκειται να στεναχωρηθεί κανείς για τον ΣΚΑΪ. Ούτε και αυτοί που προσποιούνται τους ανησυχούντες για τη δημοκρατία που απειλείται από την επίθεση σε έναν ραδιοτηλεοπτικό σταθμό και την έντυπη παραλλαγή του (τι ντροπή για την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ του Βλάχου). Αυτή είναι η αλήθεια. Όλοι ξέρουν τι έγινε και γιατί έγινε. Αλλά πρέπει το έργο να παιχτεί κανονικά. Όπως επίσης είμαι αλήθεια το ότι για να εξαλειφθεί η βία της βόμβας πρέπει να εξαλειφθεί και η βία που τη γέννησε.

Έρμη Δημοκρατία. Εκεί κατάντησες. Εκεί σε καταντήσαμε. Να αποτελεί εικόνα σου ένα αδιαφανές μέσο που ούτε προάγει την ενημέρωση, ούτε ακολουθεί τους κανόνες που Εσύ θέτεις. Ακόμα και αν θα υπήρχε μία πιθανότητα να ξεκινήσει κάτι μαζικό για την κατάργηση του εφιάλτη που έχουν επιβάλλει, σε καταδικάζουν στα αιώνια δεσμά σου καθιστώντας μας όλους αδιάφορους, πνιγμένους από την αηδία που φροντίζουν να μας καλλιεργούν στην καθημερινότητα μας. Έτσι, αγαπητή Δημοκρατία μένεις μία επίφαση, ένα πρόσχημα, Μία ανάμνηση που δεν πρόκειται να υπάρξεις ποτέ ξανά ως σύστημα στον τόπο ή στον πλανήτη. Το μέλλον σου, όπως και το δικό μας είναι εδώ και δυστυχώς είναι και αυτό ζοφερό

Σε τοπικό επίπεδο, το πως αντιλαμβάνεται την ενημέρωση ο ΣΚΑΪ και η έντυπη εκδοχή του, το είδαμε πρόσφατα σε άρθρο της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ. Οι επιλογές της εφημερίδας βαφτίζονται «φαβορί» δίχως τεκμηρίωση. Δίχως καμία αναφορά έστω σε πηγή. Φτηνή προπαγάνδα που προσπαθεί  να ψαρέψει ανεγκέφαλους θα πείτε, αλλά δείχνει πως δουλεύει το συγκρότημα (με το αζημίωτο;)

Δεν περιμέναμε τίποτα καλύτερο από τον δάσκαλο του κυνισμού, το στήριγμα της αυθαιρεσίας και της παρανομίας. Απλά επιβεβαίωσε ακόμα μία φορα το ταπεινό του ποιόν. Όλα τσιμέντο λοιπόν και με υπουργική βούλα με χρώμα Οικολόγων Πρασίνων

Αν οι Οικολόγοι Πράσινοι δεν έχουν πρόβλημα, τότε ας καταλάβυν πως ο δικός τους υπουργός είναι το αποκρουστικότερο πρόσωπα στην άθλια υπόθεση των οικιστικών πυκνώσεων και της πολεοδόμησης των δασών που πέμειναν στην Αττική και ας του ζητήσουν τουλάχιστον εξηγήσεις για τον χώρο που πέταξε την καμμένη οικολογική του συνείδηση, Να μάθουν το χώρο και να πάνε να φροντίσουν να γίνει υγειονομική ταφή της γιατί ρυπαίνει το περιβάλλον όσο και ο ίδιος ο "οικολόγος¨" υπουργός

Ήταν ένα ήσυχο απόγευμα Δευτέρας. Ήσυχο βέβαια, αν εξαιρούσε κανείς  τον πολύ δυνατό αέρα που είχε αρχίσει να σηκώνεται

Ο κύριος Χ. βρισκόταν έξω, στο μπαλκόνι του σπιτιού του και καθάριζε ένα έπιπλο, ενώ ο δυνατός αέρας είχε αρχίσει να τον εκνευρίζει. Η τηλεόραση από το σαλόνι αλλά και το fb  έπαιζαν εικόνες από τη φωτιά στην Κινέτα “ Τίποτα δε θ' αφήσουν όρθιο, θα τα κάψουν όλα” μονολόγησε για μια στιγμή και συνέχισε τη δουλειά του βρίζοντας παράλληλα τον αέρα που του χαλούσε την ηρεμία

Κάποια στιγμή, κοιτάζοντας προς τον Βουτζά, είδε τα πρώτα σημάδια καπνού.  “Κοίτα να δεις, σύμπτωση” είπε και μια ελάχιστη υποψία ανησυχίας πέρασε από το μυαλό του. Φρόντισε, όμως, να τη διώξει γρήγορα, δεν ήθελε άλλες σκοτούρες εκείνη τη στιγμή.